بررسی ویژگی های پیری زودرس سلولی در بیماری آلزایمر با استفاده از رونویسی هسته ای،

نشان می دهدکه AD با پیری سلولی مرتبط و عامل خطر می باشد. ما پیری زودرس را در مغز افراد دارای

بیماری آلزایمر(AD) و افراد کنترل غیر بیمار(NDC) پس از مرگ با استفاده از سیتومتری جرمی

تصویربرداری(IMC)و توالی یابی RNA هسته ای منفرد(snRNA)(بیش از 200000 هسته) مشخص کردیم.

تعداد رنگ آمیزی گلیا و p16INk4A در AD بیشتر از NDC می باشد. مشاهده شد که ژن های مربوط به

پیری بیشتر با بار بتا-آمیلوئید همراه بود.

بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر(AD) شایع ترین شکل زوال عقل است. در اثر اختلال عملکردی و لیزوزومی سلولی و تخریب

عصبی مشخص می شود. پیری بزرگترین عامل خطر برای AD است که با پیری سلولی مرتبط است.

تجمع سلول های پیر در بافت های سلول می تواند توسط عوامل استرس زا، و آسیب DNA تسریع شود.

بیان یک فنوتیپ ترشحی(SASP) مرتبط با پیری می تواند پاسخ های التهابی را آغاز کند.

افزایش تعداد آستروسیت ها و میکروگلیاهای p16 مثبت نیز با شروع و پیشرفت بیماری با واسطه تاو در مدل موش گزارش شده است.

ارتباط پیری زودرس با سلول‌های پیش ساز اولیگودندروسیت (OPCs) و میکروگلیا در موش APP/PS1 و

در نمونه‌های AD پس از مرگ، همراه با شواهدی که پیری میکروگلیال را با افزایش استرس تکثیر و

همینطور با افزایش سن و بتا مرتبط شناخته شده است.

نتیجه گیری

نتایج ما نشان می‌دهد که بار قابل‌توجهی از سلول‌های پیر در ماده خاکستری قشر مغز با AD وجود دارد و

پیری سلولی در میکروگلیا شایع‌ترین هستند و با فعال‌سازی التهابی و کاهش ژن‌های مربوط به‌فاگوسیتوز β-آمیلوئید مرتبط هستند. 

داده‌های این مطالعه علاوه بر مکانیسم‌هایی که نشان می‌دهد، آسیب DNA و اختلال عملکردمیتوکندری و استرس ER مرتبط با فعال‌سازی التهابی همراه با آسیب‌پذیری در برابر پیری زودرس در میکروگلیا با AD ایجاد می‌کند.

در مطالعات پیش بالینی با استفاده از مدل‌های مختلف نشان داده‌ شده است که درمان‌های سنولیتیک می‌تواند فراوانی سلول‌های پیر، آسیب‌شناسی مرتبط با بیماریAD و نقص‌های شناختی را کاهش دهد.