خاموش کردن پروتئین التهابی منجر به افزایش طول عمر در موش‌ها شد.
دانشمندان مشاهده کردند که «خاموش کردن» پروتئینی به نام IL-11 می‌تواند طول عمر سالم موش‌ها(پستانداران) را تقریباً ۲۵ درصد افزایش دهد.
اثرات تزریق یک آنتی بادی
دانشمندان ،با ایجاد اثرات IL-11 بر روی موش‌هایی که ژن تولید کننده IL-11 (اینترلوکین 11) در آن‌ها حذف شده بودند،
آزمایش کردند که این امر به طور متوسط بیش از 20 درصد عمر موش ها را افزایش داد.
همچنین موش‌های 75هفته‌ای را معادل سن حدود 55 سال در انسان با تزریق یک آنتی‌بادی ضد IL-11، (دارویی که اثرات IL-11 را در بدن متوقف می‌کند)،درمان کردند.
خاموش بودن ژن IL-11
نتایج که در Nature منتشر شد ، چشمگیر بود، به طوری که موش ها از ۷۵ هفتگی تا زمان مرگ داروی ضد IL-11
دریافت کردند و میانگین طول عمر آن ها در مردان 22.4 درصد و در ماده‌ها 25 درصد افزایش یافت.
موش ها به طور متوسط 155 هفته زندگی کردند،در حالی که در موش های درمان نشده 120 هفته زندگی کردند.
این درمان تا حد زیادی مرگ و میر ناشی از سرطان را در حیوانات کاهش داد و همچنین بسیاری از بیماری‌های ناشی از
فیبروز، التهاب مزمن و متابولیسم ضعیف را کاهش داد که این‌ها نشانه پیری هستند همچنین عوارض جانبی بسیار کمی مشاهده شد.
موش‌هایی که درمان شدند درصد ابتلایشان به سرطان کم بود و از علائم معمول پیری و ضعف عاری بودند،
اما شاهد کاهش تحلیل عضلانی و بهبود قدرت عضلانی بودند به عبارت دیگر، موش های قدیمی دریافت کننده آنتی IL11 سالم تر بودند.
داروها و درمان‌های افزایش‌دهنده زندگی پیشنهادی قبلی یا دارای عوارض جانبی ضعیفی بوده‌اند، یا در هر دو جنس کار
نمی‌کنند، یا می‌توانند عمر را افزایش دهند، اما عمر سالم را ندارند، اما به نظر نمی‌رسد این مورد برای IL-11 باشد.
این پروژه در سال 2017 شروع شد،و مجدد در سال 2024 از سر گرفته شد.
برخی آزمایش‌ها برای بررسی سطوح IL-11 از خوانش‌ها، به وضوح می‌توانستیم ببینیم که سطوح IL-11 با افزایش سن افزایش می‌یابد و در آن زمان بود که ما واقعاً هیجان‌زده شدیم.
آن‌ها دریافتند که این افزایش سطوح منجر به اثرات منفی در بدن، مانند التهاب و جلوگیری از التیام و بازسازی اندام‌ها پس از آسیب می‌شود.
اگرچه کار روی موش‌ها انجام شد، اما امیدوار هستند که این یافته‌ها بسیار مرتبط با سلامت انسان باشد.
با توجه به اینکه آن‌ها اثرات مشابه‌ی را در مطالعات سلول‌ها و بافت‌های انسانی دیده اند.
این تحقیق گام مهمی به سوی درک بهتر پیری است و آن‌ها در موش‌ها، درمانی را نشان داده‌اند که می‌تواند به طور بالقوه روند پیری سالم با کاهش ضعف و علائم فیزیولوژیکی افزایش دهد.
پیش از این، دانشمندان فرض کرده بودند که IL-11 یک روند تکاملی در انسان است، زیرا که برای بازسازی اندام در برخی از گونه‌های حیوانی حیاتی است، تصور می‌شود که تا حد زیادی در انسان اضافی است.
با این حال، پس از 55 سالگی در انسان، IL-11 بیشتری تولید می‌شود و تحقیقات گذشته این را با التهاب مزمن، فیبروز در اندام‌ها، اختلالات متابولیسم، تحلیل عضلات (سارکوپنی)، ضعف و فیبروز قلبی مرتبط میداند.
این شرایط بسیاری از علائم و نشانه‌های پیری را نمایش می‌دهد.
هنگامی که دو یا چند مورد از این قبیل در یک فرد رخ می دهد، به عنوان چند بیماری شناخته می شود، که شامل طیف
وسیعی از شرایط از جمله بیماری ریوی، بیماری قلبی عروقی، دیابت، کاهش بینایی و شنوایی و مجموعه ای از شرایط دیگر است.
پروفسور کوک می‌گوید: “فعالیت ژن IL-11 در تمام بافت‌های موش با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد.
زمانیکه اون ژن روشن است باعث چند علائم و بیماری می‌شود مانند: پیری و از دست دادن عملکرد در کل بدن،
از بینایی تا شنوایی را شامل می‌شود.از ماهیچه تا مو، و از عملکرد قلب تا کلیه‌ها.
دانشمندان هشدار می‌دهند که نتایج این مطالعه روی موش‌ها بود و ایمنی و اثربخشی این درمان‌ها در انسان باید در
آزمایش‌های بالینی بیشتر مشخص شود، قبل از اینکه مردم برای این منظور از داروهای ضد IL-11 استفاده کنند.
دیدگاه خود را بنویسید